Tozlanmış rəflərdə qalan məktublar...

    İstəyərdim keçmişdə yaşayım.Nə telefon olsun nə internet nə televizor ne radio.Bir sözlə texnikadan uzaq olum.Olmasın istilik verən kondisionerlər.Oturum yanan kaminin yanında üstümdə ədyal düşünüm.Bayramlarda yazmayım kiməsə sms.Qapı-qapı düşüm gedim bütün qohumlarımı təbrik edim.Heç nə asan olmasın.Sevənlər adi bir sms-lə sevgisin etiraf etməsin.Qəlblərdə yaşansın sevgilər.Gizlincə baxışsınlar.Dodaqaltı gülümsəmələr.Olmayaydıq bu dərəcədə savadsız.Keçmişdə yaşayaydıq kitab düşməzdi əlimizdən.Söhbətlərimiz dedi-qodu qeybət olmazdı.Danışardıq kitablardan oxuyardıq bir-birimizə şeirlər qəzəllər....

 2 sözü demək 1 göz qırpımı qədər olmayaydı asan.Günlər aylar yetməsəydi izahına.Nazik  uclu qələmimi batıraydım mürəkkəbə yazaydım məktublar.Göyərçin olaydı elçim sənə.Uzaq olaydın çox uzaq.Aylarla məktubuma cavab gözləyəydim.Gecələr şam işığı ay sirdaşım.

  Beləcə keçəydi günlər.Çətin olaydı nəyə isə nail olmaq.Bəlkə onda biləydik hər şeyin qədrini.Kəpənəyin ovcumuzdan uçmasına tamaşa etməzdik....
 

 
    
  

Pıçıltım....

 

       Müqəddəs saydığım hislər var.Hansı hislər ki hər adama açıb deyə bilmərəm.Bəzən insanlara nifrət edirəm.Axı mən Balaca olanda bilmirdim ki böyüyənə kimi ucuzlaşacaq  hislər.
    
      Yadımdadır anamın atamın nənəmin  boynuna sarılıb sevirəm qışqırdığım.Bilməzdim ki bu yaşıma çatacam və  bu sözün heç bir mənası olmayacaq.
 
    Kaş elə balaca qalaydıq.Hislərin müqəddəsliyinə  inandığımız vaxtlar.Amma kaş uşaq ikən səni də tanıyaydım.İndi deyə bilmədiklərimi qulağına pıçıldayardım.....